Lange tijd hield ik een deel van mezelf verborgen. Niet omdat het niet van mij was, maar omdat ik het spannend vond. Ik was bang voor wat anderen ervan zouden denken en voor wat het met mij zou doen wanneer ik mezelf écht zou laten zien.
Mijn sensitiviteit, mijn intuïtieve en energetische kant - die zoveel voelt, ziet en weet - hield ik jarenlang klein om erbij te horen. Ik deed zo hard mijn best om te passen in een wereld waarin ik me nooit echt thuis voelde. Jarenlang leek dat de enige manier om niet afgewezen te worden.
Een wereld waarin ‘normaal doen’ de norm was en waarin ik steeds opnieuw aan mezelf ging twijfelen. Want als ik toch alles deed zoals het hoorde, waarom voelde het dan zo leeg? Waarom raakte ik steeds verder verwijderd van wie ik eigenlijk was?
Ik weet nu dat ik mezelf niet langer hoef aan te passen. Niet om anderen gerust te stellen, niet om geaccepteerd te worden, niet om ‘serieus genomen’ te worden. Alle delen van mezelf mogen er zijn.
De prijs van jezelf aanpassen
Ik had geen idee hoe zwaar het zou zijn om mezelf jarenlang aan te passen. Hoeveel energie het kost om altijd op je hoede te zijn. Om je constant in te houden, je woorden te filteren, je energie te temperen, je intensiteit te doseren. Om niet te veel, te snel, te diep te zijn. Terwijl dat juist is wie je bent.
Als hoogbegaafde en hoogsensitieve vrouw wéét, voel en zie je veel.
Je systeem vangt zoveel méér signalen op, subtiel, snel en feilloos intuïtief juist. Wanneer je dat stuk van jezelf telkens opnieuw moet wegduwen om te kunnen functioneren in een wereld die jou niet begrijpt, raakt je systeem uitgeput. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal, emotioneel en energetisch.
Zolang je blijft aanpassen, leef je een leven dat niet het jouwe is. Je overleeft, terwijl je diep vanbinnen verlangt naar leven op jouw manier, in jouw ritme.
Wanneer jouw zijn als bedreiging wordt ervaren
Wat het nog ingewikkelder maakt, is dat mijn puur-zijn vaak als bedreigend wordt ervaren. Niet omdat ik iets fout doe, te luid of te veel ben. Maar omdat mijn energie – onbewust – iets triggert bij de ander. Mijn snelheid, helderheid of gevoeligheid raken precies daar waar het voor de ander onveilig voelt.
Ook al weet ik dat het niet over mij gaat, het doet wél iets met me.
Wanneer dat keer op keer gebeurt, begin je te twijfelen aan jezelf en zoek je de fout bij jezelf. Ben ik te veel? Te direct? Te intens? En voor je het weet, pas je je opnieuw aan. Je houdt je in en maakt jezelf kleiner. Niet omdat je dat wil, maar omdat je het moe bent om keer op keer veroordeeld of afgewezen te worden voor wie je bent.
Maar het is niet jouw taak – en ook niet de mijne – om anderen gerust te stellen of een comfortabel gevoel te geven. Je hoeft niemand te ontzien door jezelf aan te passen of klein te houden. Net zoals zij hun eigen stukken hebben aan te kijken, heb jij dat ook.
Wanneer jij jezelf blijft inhouden om niemand te triggeren, raak je onherroepelijk jezelf kwijt.
De uitnodiging van het leven
Het leven reikt je telkens opnieuw spiegels aan. Soms zacht en subtiel, soms confronterend en luid. Maar altijd met dezelfde vraag: durf jij écht jezelf te zijn?
Je herkent het aan situaties die blijven terugkomen. Aan emoties die telkens weer worden geraakt. Aan lichamelijke signalen die je iets proberen vertellen.
Wat nog niet gezien is, blijft zich herhalen. Tot jij stilvalt en luistert.
Voor mij voelt het soms alsof het leven - net zoals een videogame - bestaat uit verschillende levels met telkens andere uitdagingen. Soms sta je oog in oog met een draak. Soms opent zich een deur die jarenlang gesloten bleef. Elke keer mag jij opnieuw kiezen: blijf je in het oude patroon of stap je in iets nieuws en onbekends?
Wanneer je hetzelfde blijft herhalen en wegkijken van wat er mag gezien worden, neemt je lichaam het over. Jouw zenuwstelsel herkent het gevaar, ook wanneer het onzichtbaar is. Het schakelt over naar overleven. Je hartslag stijgt, je spieren spannen op, je alertheid gaat aan. Alles in jou staat paraat en is klaar om te vechten, te bevriezen of te vluchten.
Tot het moment dat je moet stoppen. Niet omdat je faalt, niet uit zwakte, maar omdat het niet langer gaat. Jouw systeem is op.
Het tijd is om te leven in plaats van te overleven.
Thuiskomen bij jezelf
Voor mij gaat het over thuiskomen bij wie jij bent, op jouw ritme, jouw manier en volgens voorwaarden. Niet langer jezelf aanpassen om te voldoen aan wat de wereld van je verwacht, maar afstemmen op wat klopt voor jou. Niet jezelf bijschaven om erbij te horen, maar volledig jezelf zijn: sensitief, intens, snel en intuïtief.
Deze keuze maak ik elke keer opnieuw. Ook al voelt het kwetsbaar en weet ik dat niet iedereen het begrijpt. Toch kies ik voor eerlijkheid, echtheid en trouw aan mezelf. Voor een leven dat klopt bij wie ik werkelijk ben. Want zolang ik mezelf verstop, houd ik ook anderen tegen om zichzelf te laten zien. En dat is niet wat ik wil voor mezelf en de ander.
Misschien voel jij ook dat het anders mag. Dat het tijd is om te leven op een manier die écht bij je past. Zonder jezelf kwijt te raken en jouw unieke zijn te onderdrukken.
Tijdens een afstemgesprek kijken we samen naar waar jij nu staat en wat jij nodig hebt om thuis te komen bij jezelf. Zacht, eerlijk en afgestemd op jouw tempo.